Nieznana, poza Polską i Ukrainą, tradycja święcenia pokarmów wielkanocnych przywędrowała wreszcie do kanadyjskiego kościółka. Zaskoczenie było wielostronne. Moje – bo spodziewałem się, że skoro to jest po raz pierwszy to przyjdzie pewnie ze dwadzieścia osób, a tymczasem kościół był pełen. Księdza – bo nie spodziewał się tłumu. Parafianie też tym wszystkim byli zaskoczeni. Ksiądz miał ściągawkę, ale tam była tylko modlitwa, miał też kropidło, ale nie bardzo wiedział jak to wszystko zakończyć i rozpędzić nas do domu. Patrzyliśmy wzajemnie na siebie, czekając co z tego wyniknie. Miło było tak posiedzieć, popatrzeć. Wreszcie powiedział „Thank you”. No to poszliśmy sobie. Za rok będzie sprawniej.